απεναντι στον Ταλω

Σε σύντομο διάστημα, τα μάτια των Αργοναυτών έπεσαν πάνω στις ακτές της Κρήτης, μιας περιοχής που την εποχή εκείνη προστατευόταν από επιδρομές χάρη σε ένα γιγάντιο μηχανισμό, τον Τάλω, τον οποίο ο Δίας είχε δωρίσει στην Ευρώπη. Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτή η κατασκευή ήταν προσφορά του θεού Ηφαίστου στον Μίνωα. Πρόκειται για έναν τεράστιο γίγαντα από χάλκινο υλικό, ένα είδος ρομπότ όπως τα σύγχρονα, που καθημερινά περιπολούσε την Κρήτη τρεις φορές. Όταν ανίχνευε ένα εχθρικό πλοίο να πλησιάζει, εκτόξευε μεγάλους βράχους εναντίον του ή το συνέθλιβε στα χέρια του και το έκανε κομμάτια, ρίχνοντάς το μετά στη θάλασσα.

Η λειτουργία του χάλκινου γίγαντα υποτίθεται ότι εξαρτιόταν από μια σύριγγα που ξεκινούσε από τον αυχένα του και τελείωνε στον αστράγαλο, όπου στερεωνόταν με ένα χάλκινο καρφί. Όταν η Αργώ πλησίασε, ο Τάλως ξεκίνησε να εκτοξεύει μεγάλους βράχους εναντίον της. Η Μήδεια, ωστόσο, χρησιμοποίησε μια επιδέξια στρατηγική για να απενεργοποιήσει τον γίγαντα.

Εκείνη του μίλησε και του ανέφερε πώς, αν είχε την πρόθεση να σταματήσει, εκείνη θα αφαιρούσε απαλά το χάλκινο καρφί από την περιοχή του αστραγάλου του. Με αυτόν τον τρόπο, του είπε, θα απελευθερωνόταν από τον έλεγχο της σύριγγας και θα αποκτούσε την αθανασία. Ο Τάλως, αφού άκουσε προσεκτικά τα λόγια της, ξεγελάστηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή της Μήδειας. Η Μήδεια προχώρησε στο στην αφαίρεση του καρφιού από τον αστράγαλο του Τάλου και στη στιγμή εκείνη, η σύριγγα αποσυνδέθηκε από τον χάλκινο γίγαντα και χύθηκε σταδιακά όλο του το αίμα από τη σύριγγα. Έτσι το κολοσσιαίο σώμα του Τάλου κατέρρευσε αναίσθητο και κούφιο στην ακτή της Κρήτης. Οι Αργοναύτες, γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό, γιόρτασαν αυτήν τη νίκη και αναζήτησαν τα απαραίτητα εφόδια πριν ξεκινήσουν ξανά το ταξίδι τους προς τα βόρεια και την Ιωλκό.