Απο τη Συρτη στη Λιβυη

Αφήνοντας το νησί των Φαιάκων, η Αργώ βρέθηκε αντιμέτωπη για ακόμα μία φορά με τους ανέμους του Δία, οι οποίοι συνέχιζαν να βασανίζουν τους Αργοναύτες. Αυτή τη φορά, το ταξίδι τους τους οδήγησε προς την απομακρυσμένη Λιβύη. Εκεί, το πλοίο παγιδεύτηκε στην άμμο του κόλπου της Σύρτης, αδυνατώντας να κινηθεί. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, ο Ιάσονας βίωσε ένα εκπληκτικό όραμα. Τρεις θεές, με εμφάνιση βοσκού, εμφανίστηκαν μπροστά του. Αυτές ήταν οι κόρες της Λιβύης και του έδωσαν μια σημαντική συμβουλή.

Στο όραμά του, ανέφεραν ότι τη στιγμή που η Αμφιτρίτη, σύζυγος του Ποσειδώνα, θα αρχίσει να λύνει τα άλογα από το άρμα του, οι Αργοναύτες θα όφειλαν να εκτελέσουν την ίδια πράξη προς τη μητέρα τους, που τους φύλαγε στα σπλάχνα της τόσο καιρό. Με αυτήν την ενέργεια, θα επανέφεραν την ισορροπία και θα μπορούσαν να επιστρέψουν ευτυχισμένοι στην πατρίδα τους. Καθώς ο Ιάσονας μοιραζόταν το όραμά του με τους υπόλοιπους, ένα άλογο με χρυσή χαίτη αναδύθηκε από τα κύματα και άρχισε να κινείται στην έρημο.

Ο Πηλέας, λόγω της γνώσης του ως σύζυγος της Θέτιδας, η οποία γνώριζε καλά τις θαλάσσιες θεότητες, κατάλαβε ότι εκείνη την στιγμή η Αμφιτρίτη έλυνα τα χαλινάρια των αλόγων από το άρμα του Ποσειδώνα. Αναγνώρισε επίσης στους Αργοναύτες ότι η μητέρα που οι τρεις θεές αναφέρονταν, στην πραγματικότητα, ήταν η ίδια η Αργώ και έπρεπε τώρα να την σηκώσουν στους ώμους τους και να την μεταφέρουν εκεί που το άλογο θα τους οδηγούσε. Κατόπιν αυτής της ερμηνείας από τον Πηλέα, οι Αργοναύτες αποφάσισαν να ακολουθήσουν το μονοπάτι του αλόγου. Έτσι, με την Αργώ, τη Μήδεια και τις υπηρέτριες φαιακίδες πάνω στους ώμους τους, ξεκίνησαν μια απαιτητική πορεία μέσα από το αμμώδες τοπίο της ερήμου.